rękopisu:
1437
tekstu polskiego: 1437
Postać materiału polskiego
Charakterystyka zawartości
Autor: -
Rodzaj: słownik
Typ: -
Rostafiński Józef, Średniowieczna historia naturalna w Polsce, cz. I. Symbola ad historiam naturalem medii aevi. Plantas, animalia, lapides et cetera simplicia medicamenta quae Polonia adhibebantur inde a XII usque ad XVI saeculum [...] collegit [...], cz. II. Collectanea scientiam naturalem qualis medii aevi temporibus in Polonia viguit illustrantia. Materiały źródłowe do słownictwa przyrodniczego średnich wieków w Polsce, Kraków 1900.
Materiał cytowano z tomu II według kur- sywnej numeracji zamieszczonej przez wydawcę. Autor umieszcza w transliteracji także synonimikę łacińską. Charakterystykę źródeł i objaśnienia średniowiecznych nazw botanicznych zamieścił Rostafiński w tomie I. W Sstp prawie zawsze przedrukowywano te znaczenia. W nielicznych wypadkach niewątpliwych pomyłek wydawcy Sstp identyfikował nazwy samodzielnie. Systematyczne polskie nazwy botaniczne podawano za kluczem do oznaczania roślin: Władysław Szafer, Rośliny polskie, Warszawa 1953. Na końcu I tomu Rostafiński umieszcza trzy indeksy: 1. łaciński indeks rodzajów roślin - Genera plantarum at animalium; 2. łaciński indeks nazw roślin - Index nominum propriorum; 3. spis polskich nazw (przy zestawieniach układ alfabetyczny wg rzeczowników). Większość materiału ekscerpował własnoręcznie do magazynu Sstp sam Józef Rostafiński. Materiał niewyekscerpowany rozpisywał każdy autor botanicznego hasła wg cz. II Średniowiecznej historii naturalnej w Polsce, uprzednio wyszukując w cz. I odpowiednie numery nazw. Wydawca przedstawia następujące XV-wieczne rkpsy i inkunabuły (u Rostafińskiego w cz. II Materiały źródłowe jest ciągła numeracja rkpsów i inkunabułów z w. XV i XVI, przy czym nie są one ułożone chronologicznie):
20. (u Rostafińskiego poz. 27) Glosy ze słowniczka rękopiśmiennego Biblioteki Jagiellońskiej nr 228 (z oryginału). Znajdują się one w Materiałach na stronach 337-339 i obejmują nry polskich nazw 10828-10906. ~ Autor zrobił wyciąg nazw polskich dotyczących „rzeczy przyrodniczych” z rkpsu znajdującego się w zbiorach BJ, wydanego przez Wisłockiego w Katalogu na s. 84-90. Rkps jest papierowym kodeksem z r. 1437, jak pisze Wisłocki, liczącym 570 stron. Zawiera kilkanaście tekstów, m.in. dwa słowniczki. Pierwszy na k. 1r-126v (inc. Prol. Lucianus. Cum iuxta Sapientis), w którym znajdują się polskie glosy, oraz drugi, zapisany na marginesach innego dzieła na k. 136v-154v, alfabetycznie ułożony słowniczek łacińsko-polski (inc. abyssus gląbocoscz). Wisłocki podaje, że kodeks pisany jest prawdopodobnie „przez Niemca z urodzenia” (s. 90). Autorzy nowego Katalogu średniowiecznych rękopisów Biblioteki Jagiellońskiej podają, że kodeks pisany jest dwoma rękami. Ogromna część, w tym teksty nas interesujące na k. 1r-274v, wyszła spod ręki brata Jana, mnicha klasztoru św. Benedykta w Mogile około r. 1437 (opinia Z. Budkowej). Sstp nie korzystał w zasadzie z wyciągu z tych wokabularzy zrobionego przez Rostafińskiego, cały polski materiał, także nazwy przyrodnicze, czerpiąc z Wisłockiego. Zawsze weryfikowano odczytanie Wisłockiego z fotokopiami rękopisu. W wypadkach różnic w odczytaniu między Wisłockim a Rostafińskim, jeśli weryfikacja z fotokopiami potwierdziła poprawność odczytania Rostafińskiego, w Sstp materiał cytowano za Rostafińskim. Za Rostafińskim cytowano też glosy opuszczone przez Wisłockiego. Na 78 nazw botanicznych wydanych przez Rostafińskiego są dwa takie wypadki (jemiołucha, zięba). W Sstp materiał cytowano z datą 1437. ~ Cf. Wisi poz. 2.
