Rostafiński Józef, Średniowieczna historia naturalna w Polsce, cz. I. Symbola ad historiam naturalem medii aevi. Plantas, animalia, lapides et cetera simplicia medicamenta quae Polonia adhibebantur inde a XII usque ad XVI saeculum [...] collegit [...], cz. II. Collectanea scientiam naturalem qualis medii aevi temporibus in Polonia viguit illustrantia. Materiały źródłowe do słownictwa przyrodniczego średnich wieków w Polsce, Kraków 1900.
Materiał cytowano z tomu II według kur- sywnej numeracji zamieszczonej przez wydawcę. Autor umieszcza w transliteracji także synonimikę łacińską. Charakterystykę źródeł i objaśnienia średniowiecznych nazw botanicznych zamieścił Rostafiński w tomie I. W Sstp prawie zawsze przedrukowywano te znaczenia. W nielicznych wypadkach niewątpliwych pomyłek wydawcy Sstp identyfikował nazwy samodzielnie. Systematyczne polskie nazwy botaniczne podawano za kluczem do oznaczania roślin: Władysław Szafer, Rośliny polskie, Warszawa 1953. Na końcu I tomu Rostafiński umieszcza trzy indeksy: 1. łaciński indeks rodzajów roślin - Genera plantarum at animalium; 2. łaciński indeks nazw roślin - Index nominum propriorum; 3. spis polskich nazw (przy zestawieniach układ alfabetyczny wg rzeczowników). Większość materiału ekscerpował własnoręcznie do magazynu Sstp sam Józef Rostafiński. Materiał niewyekscerpowany rozpisywał każdy autor botanicznego hasła wg cz. II Średniowiecznej historii naturalnej w Polsce, uprzednio wyszukując w cz. I odpowiednie numery nazw. Wydawca przedstawia następujące XV-wieczne rkpsy i inkunabuły (u Rostafińskiego w cz. II Materiały źródłowe jest ciągła numeracja rkpsów i inkunabułów z w. XV i XVI, przy czym nie są one ułożone chronologicznie):
10. Rkps Biblioteki Ordynacji Zamoyskich w Warszawie oznaczony nr 631 (wprawdzie Rostafiński, omawiając proweniencję i zawartość tego rkpsu, Symbola 1 s. 29, podaje sygnaturę Cimelia 66, zaznaczając w odsyłaczu, że w Materiałach, tom II, błędnie drukuje nr 631, ale A. Bednarski, BednMed s. 46, opisując tenże rkps wyjaśnia, że 66 to stary numer inwentarzowy, wpisany na oprawie od wewnątrz, a nowy - 631 - widnieje na wklejonej tam kartce z adnotacją Scripta medica varia collecta). Znajduje się on w Materiałach na stronach 122-160 i obejmuje nry polskich nazw 3768-4940. ~ Rkps jest papierowym kodeksem z XV w., pisanym kilkoma rękami. Zawiera różne traktaty medyczne (m.in. Tractatus de regimine pestilenciali) i słowniczki botaniczne. Rkps zaginął w czasie drugiej wojny światowej. Wzmianka o nim po raz pierwszy ukazała się w r. 1849 w tzw. Ukazicielu - dodatku dołączonym przez Antoniego Wagę do II tomu Flory polskiej Jakuba Wagi, gdzie w spisie źródeł wykorzystanych przez autora czytamy: „Rkps dawny z różnymi traktatami oprawionymi w jedną księgę in 4-to, należy dziś do biblioteki hrabiów Zamoyskich. Na początku: Liber quidam medicinalis introductorius etc. [...]. Vocabula multa secundum ordinem alphabeti in Polonico exposita medicinalia, na którego końcu: Expliciunt vocabula valentia pro medicinis sub anno Dni 1468” (Symbola I s. 29). Rostafiński, podając opis tego rkpsu, poprawia błędne odczytania łaciny, prostuje nieścisłości i wyraźne błędy A. Wagi, dotyczące zawartości kodeksu oraz interpretacji wyżej wspomnianej notki z XV w. Liber quidam [...], w której to interpretacji A. Waga przedstawia Piotra (!) Grzymałę jako autora początkowych traktatów. Poglądowi identyfikowania Andrzeja Grzymały, astronoma i dra medycyny, profesora i dwukrotnego rektora UJ, jako autora „dziełka anatomicznego, rzekomo mu przypisanego przez kopistę jednego z rkpsów Biblioteki Ordynacji Zamoyskich” przeciwstawia się stanowczo A. Birkenmajer (Polski słownik biograficzny, tom IX, s. 115). Rostafiński zwraca też uwagę, że rkps zawiera nie jeden słowniczek, jak można by sądzić z opisu A. Wagi, ale w rzeczywistości są w tym rkpsie cztery słowniczki, w tym trzy pochodzące z lat 1464—1468, a jeden chyba z początku XVI w., dopisany pewnie przez ówczesnego właściciela. Pierwszy słowniczek zaczyna si? na s. 277 (notka: Vocabula secundum ordinem alphabeti in Polonico exposita medicinalia duplicia in duo vocabularia et alia quam plura vocabula medicinalia extravagantia) a kończy się na s. 285. W Materiałach obejmuje on s. 122—132 i nry nazw polskich 3768-4110. W słowniczku tym są 342 glosy. „Jak na czas, w którym pisany, zawiera rażące błędy” merytoryczne (Symbola I s. 31). Świadczy to o tym, że rkps był wielokrotnie przepisywany. Po s. 285 następne trzy s. rkpsu są niezapisane i na s. 289 znajduje się nowy słowniczek łacińsko-polskl, kończący się w połowie s. 305, po czym następują nazwy polskie bez synonimów łacińskich, w układzie alfabetycznym, pisane w dwa rzędy. Ten spis kończy się zapiską: Expliciunt vocabula valentia pro medicinis sub anno Domini 1468 ipso die Felicis et sancti martyrum. Ten drugi słowniczek i spis polskich nazw znajdują się w Materiałach na s. 132-152 i obejmują nry nazw polskich 4112-4461, z tym że wydawca nie drukuje obu tych części osobno, jedna pod drugą, ale biorąc za podstawę część pierwszą łacińsko-polską, do każdego łacińskiego wyrazu odnosi polskie synonimy z obu tych części, podając tylko, na której s. rkpsu znajdują się dane nazwy (w książce środkowa kolumna cyfr z napisem Folio). Jeżeli pisownia wyrazu w obu częściach była identyczna, to wydawca drukuje wyraz jeden raz, umieszczając po nim w nawiasie kursywą numer strony, na której dany wyraz występuje po raz drugi. Nazwy, które nie pojawiły się w części pierwszej, wydawca drukuje na końcu tego słowniczka pod numerami 4639-4661. Ogółem ten słowniczek zawiera 551 nazw polskich. Materiał z obu tych słowniczków w Sstp datowano ca 1465. Trzeci słowniczek, pochodzący z r. 1464, zaczyna się na s. 329 i kończy na 332. W Materiałach drukowany jest na s. 154-160 i obejmuje nry polskich nazw 4746-4940. Wydawca pisze, że „glosy nie nastręczają materiału do uwag”. W Sstp materiał datowano według daty podanej przez J. Rostafińskiego - 1464. Na s. 322 jest jeszcze czwarty słowniczek, późniejszy, który w Materiałach drukowany jest na s. 152-154 i obejmuje nry polskich nazw 4662-4745. Nie wszedł on do materiału Sstp, bowiem jego datę ustalono jako XVI in.
OźSstp podał błędnie, że rkps zaginął.
